رمز ارز چیست؟ | هر آنچه لازم است درباره کریپتو کارنسی بدانید

ارز های دیجیتال تفاوت های دیگری نیز با ارز های رایج کنونی که در جیب های ما است دارند که پایگاه خبری گزارش بورس درادامه به آنها می پردازد.

مقررات: سیستم مالی جهانی قرن ها بر اساس ارزهای مختلف فیات بنا شده است و بیشتر کشورها مجموعه ای از قوانین و شیوه ها را برای تنظیم و کنترل آن استفاده می کند در حالی که در مورد رمز ارز ها یا کریپتو کارنسی این طور نیست.کریپتو کارنسی یک بازار عمدتاً تنظیم نشده است و حتی در صورت وجود مقررات ، می توانند از نظر صلاحیت در مورد ارز های مختلف متفاوت باشند.

سرعت و هزینه: ارسال و تکمیل معاملات مرزی با استفاده از کریپتو کارنسی ها بسیارسریعتر از استفاده از سیستم بانکی سنتی است. به جای گذراندن چندین روز کاری ، معاملات ممکن است طی چند دقیقه ، اغلب با کسری از هزینه،در مقایسه با استفاده از ارز فیات انجام شود.

عرضه: پول فیات عرضه نامحدودی دارد. این بدان معناست که دولت ها و بانک های مرکزی در جهان در زمان بحران مالی می توانند با خواست خود پول جدید چاپ کنند در حالی که در مورد رمز ارز ها چنین امکانی وجود ندارد.

ارزهای رمزپایه معمولاً دارای یک منبع قابل پیش بینی هستند که توسط یک الگوریتم تعیین می شود. بسیاری از ارزهای رمزپایه به گونه ای کدگذاری شده اند که عرضه آنها محدود شود(هرچند برخی از آنها این کار را نمی کنند). به عنوان مثال ، بیت کوین – اولین رمزنگاری جهان و بزرگترین رمز ارز دنیا حداکثر ۲۱ میلیون توکن دارد که با نرخ پایدار و قابل پیش بینی آزاد می شوند. به این معنا که امکان تولید بیش از ۲۱ میلیون توکن وجود ندارد و هنگامی که تعداد بیت کوین های در گردش به ۲۱ میلیون توکن برسد، پروتکل آزاد شدن سکه های جدید به  طور خودکار متوقف می شود.

 تغییر ناپذیر: برخلاف معاملات مربوط به ارزهای فیات ، تمام معاملات رمزنگاری تکمیل شده ، دائمی و نهایی هستند. معکوس کردن معاملات رمزنگاری پس از اضافه شدن آنها به  دفترچه یا سامانه بلاک چین ، تقریباً غیرممکن است.

کرپیتو چیست؟

کلمه کریپتو در ارزهای دیجیتال به سیستم ویژه رمزگذاری و رمزگشایی اطلاعات – معروف به رمزنگاری – اشاره دارد که برای ایمن سازی تمام تراکنش های ارسال شده بین کاربران استفاده می شود. رمزنگاری نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند که به کاربران اجازه می‌دهد آزادانه توکن‌ها و سکه‌ها را بدون نیاز به واسطه‌ای مانند بانک برای پیگیری موجودی هر فرد و اطمینان از ایمن ماندن شبکه، تراکنش کنند.

همچنین  یک مشکل دیگر یعنی مسئله دوبار خرج کردن را نیز حل می‌کند. یعنی اینکه یک فرد نمی تواند همزمان یک ارز را در ۲ جا خرج کند.این کاری است که در حال حاضر بانک ها در مورد اسکناس های رایج آن را انجام می دهند

ارزهای رمزنگاری شده از رمزنگاری برای رمزگذاری اطلاعات حساس، از جمله کلیدهای خصوصی – رشته های الفبایی عددی طولانی از کاراکترها – دارندگان کریپتو استفاده می کنند. کلیدهای خصوصی را به عنوان رمزهایی در نظر بگیرید که مالکیت ارزهای دیجیتال را تعیین می کنند. به خاطر داشته باشید که ارزهای دیجیتال را نمی توان خارج از بلاک چین ذخیره کرد. آنها به طور دائم بر اساس بلاک چین تعریف و ثبت می شوند. از این رو، وقتی کسی می‌گوید که دارای X مقدار سکه است، منظورش این است که رمز عبور او می‌تواند به طور قانونی X مقدار سکه را در بلاک چین ادعا کند.

این کلیدهای خصوصی همان چیزی است که دارندگان کریپتو در کیف پول خود ذخیره می کنند، که همانطور که حدس زده اید، انواع خاصی از نرم افزارها یا دستگاه هایی هستند که به طور خاص برای این منظور طراحی شده اند. در مواردی که دارنده رمزارز دسترسی به کلید خصوصی خود را از دست می دهد، ارزهای رمزنگاری شده مرتبط با چنین کلیدهایی ممکن است برای همیشه از بین بروند.

با کمک یک تکنیک رمزنگاری، کلیدهای خصوصی برای ایجاد آدرس های کیف پول رمزگذاری می شوند که می توانند به شماره حساب های بانکی تشبیه شوند. رمزگذاری‌ها فقط در یک جهت اجرا می‌شوند که استخراج کلیدهای خصوصی از آدرس‌های کیف پول افراد را غیرممکن می‌کند.

رمزارز چگونه کار می کند؟

در حالی که خود ارزهای رمزنگاری شده به عنوان رسانه ای برای تبادل یا ذخیره ارزش عمل می کنند، همه آنها به نوع خاصی از فناوری دفتر کل عمومی به نام بلاک چین برای ثبت داده ها و پیگیری تراکنش های متکی هستند.

زنجیره بلوکی یا بلاک چین یک زنجیره مجازی از بلوک داده ها است که هر کدام شامل دسته ای از تراکنش ها و داده ها می شود. هنگامی که هر بلوک به زنجیره اضافه می شود، تغییر ناپذیر می شود، به این معنی که داده های ذخیره شده در آن را نمی توان تغییر یا حذف کرد.

از آنجا که ارزهای دیجیتال توسط شبکه‌ای از مشارکت‌کنندگان داوطلب به نام «گره‌ها» و نه توسط یک واسطه مدیریت می‌شوند، سیستمی باید وجود داشته باشد که اطمینان حاصل کند که همه در هنگام ثبت و افزودن داده‌های جدید به دفتر کل بلاک چین صادقانه مشارکت می‌کنند.

گره ها نقش های مختلفی را در شبکه انجام می دهند، از ذخیره یک آرشیو کامل از تمام تراکنش های تاریخی گرفته تا اعتبارسنجی داده های تراکنش جدید. با داشتن یک گروه توزیع‌شده از افراد که همگی نسخه‌ای از دفتر کل خود را حفظ می‌کنند و نسخه اصلی توسط یک موسسه واحد نگهداری می‌شود  فناوری بلاک چین شکل می گیرد که دارای مزایای مختلفی است.

به طور مثال هیچ نقطه شکست واحدی وجود ندارد یعنی اینکه اگر یک گره از کار بیفتد، تأثیری بر دفتر کل بلاک چین ندارد. در واقع هیچ منبعی از حقیقت وجود ندارد که بتوان به راحتی آن را خراب کرد.

گره ها به طور جمعی پایگاه داده را مدیریت می کنند و تأیید می کنند که ورودی های جدید تراکنش ها معتبر هستند.

تصور کنید که مجموعه‌ای از رایانه‌ها با به‌روزرسانی مداوم ترازنامه‌های کاربران، نقش یک بانک را بر عهده می‌گیرند. اما در مورد دفتر کل توزیع شده، ترازنامه ها در یک سرور ذخیره نمی شوند. در عوض، نسخه‌های متعددی از ترازنامه‌ها وجود دارد که در چندین رایانه توزیع شده‌اند، که هر گره یا رایانه به شبکه متصل است و به عنوان یک سرور جداگانه عمل می‌کند. بنابراین، حتی اگر یکی از رایانه‌ها آفلاین شود، به‌اندازه آفلاین بودن یک پایگاه داده مبتنی بر سرور، که در سیستم‌های بانکی سنتی وجود دارد، مضر نخواهد بود.

این طراحی زیرساختی این امکان را برای ارزهای رمزپایه فراهم می‌کند تا از مشکلات امنیتی که اغلب ارز های فیات را مبتلا می‌کنند، فرار کنند. حمله یا دستکاری این سیستم دشوار است زیرا مهاجمان باید کنترل بیش از ۵۰ درصد از رایانه های متصل به شبکه بلاک چین را به دست آورند. بسته به اینکه شبکه چقدر بزرگ است، انجام یک حمله هماهنگ می تواند بسیار گران باشد. اگر مقدار مورد نیاز برای حمله به ارزهای رمزپایه معتبر مانند بیت کوین و آنچه مهاجم در پایان روز به دست می آورد را مقایسه کنید، دنبال کردن چنین تلاشی از نظر مالی به صرفه نیست و توجیه اقتصادی ندارد.

همچنین برخلاف بانک‌ها، که دولت‌ها آن را تنظیم می‌کنند، ارزهای دیجیتال دارای پایگاه‌های اطلاعاتی خود در سراسر جهان هستند. بنابراین، هنگامی که برخی رایانه ها خاموش می شود، شبکه به کار خود ادامه می‌دهد زیرا به طور بالقوه هزاران گره دیگر در کشورهای دیگر خارج از دسترس یک دولت وجود دارد.

تراکنش های ارزهای دیجیتال چگونه اعتبار سنجی می شوند؟

به یاد بیاورید که بلاک چین ها پایگاه های داده توزیع شده ای هستند که در آن تمام تراکنش های انجام شده در یک شبکه رمزنگاری به طور دائم ثبت می شوند. هر بلوک از تراکنش ها به ترتیب زمانی که تراکنش ها اعتبارسنجی شده اند، به یکدیگر مرتبط می شوند.

از آنجا که راه‌اندازی یک مرجع یا بانک مرکزی برای مدیریت بلاک چین غیرممکن است، تراکنش‌های رمزنگاری توسط گره‌ها (رایانه‌های متصل به بلاک چین) اعتبارسنجی می‌شوند. بنابراین این پرسش مطرح می شود که چگونه این شبکه ها اطمینان حاصل می کنند که اپراتورهای گره مایل به مشارکت در فرآیند اعتبار سنجی هستند؟

تنها راه برای تضمین اینکه همیشه افرادی مایل به سرمایه گذاری زمان و رایانه های خود در سیستم اعتبارسنجی بلاک چین هستند، ارائه مشوق هایی برای انجام این کار است.

با مشوق‌ها، اعتبارسنج ها یا ماینر ها تشویق می‌شوند تا فعالانه و صادقانه در فرآیند اعتبارسنجی شرکت کنند تا پاداش‌هایی در قالب ارزهای رمزنگاری شده جدید کسب کنند. این سیستم تشویقی قوانینی را تنظیم می‌کند که بر فرآیند انتخاب ماینر هایی نظارت می کند. ماینر هایی که اعتبار شبکه رمزنگاری را تضعیف می‌کند ، می‌توانند از شرکت در فرآیندهای اعتبارسنجی بعدی منع شوند یا مجازات شوند. این زیرساخت های تشویقی به عنوان پروتکل های اجماع نیز شناخته می شوند.

طیف گسترده ای از پروتکل های اجماع وجود دارد که توسط شبکه های بلاک چین موجود استفاده می شود. دو مورد از رایج ترین آنها عبارتند از:

اثبات کار (PoW): این سیستم تشویقی یک پروتکل اجماع فشرده کامپیوتری است که به اعتبار سنج ها یا ماینر ها نیاز دارد تا با استفاده از تجهیزات گران قیمت به رقابت بپردازند تا کدی برنده ایجاد کنند که به آنها حق اضافه کردن یک بلوک جدید را می دهد. زمانی که ماینرها بلوک جدیدی از تراکنش ها را به بلاک چین اضافه می کنند، ارزهای رمزنگاری شده تازه ضرب شده به نام «پاداش بلوک» را به عنوان مشوق دریافت می کنند. هر کارمزدی که به تراکنش‌هایی که در بلوک جدید اضافه می‌کنند نیز به ماینر موفق داده می‌شود. شبکه های رمزنگاری که به مکانیسم های PoW متکی هستند شامل بیت کوین، دوج کوین و لایت کوین هستند.

اثبات سهام (PoS): این یک جایگزین کم انرژی برای پروتکل PoW است. در اینجا، اپراتورهای گره نیازی به صرف مقدار قابل توجهی انرژی برای تجهیزات استخراج تخصصی ندارند. تنها کاری که آنها باید انجام دهند این است که مقدار مشخصی از سکه ها را بر روی بلاک چین سپرده (یا قفل کنند) تا تعهد خود را نشان دهند. سپس پروتکل به طور تصادفی از مجموعه گره هایی که وجوه خود را گذاشته اند انتخاب می کند و وظایف مختلفی را به آنها اختصاص می دهد. طبق این پروتکل به اعتبارسنجی های موفق با توکن های  تازه ساخته شده پاداش اختصاص می یابد. رمز ارز هایی مانند کاردانو،اتریوم ۲ و پول کادات که از این سیستم استفاده می کنند.

توکن چیست؟

توکن ها دارایی های دیجیتالی هستند که توسط برنامه های غیرمتمرکز مبتنی بر بلاک چین صادر می شوند. اینها برنامه هایی شبیه به برنامه هایی هستند که ممکن است در تلفن هوشمند خود پیدا کنید، اما به جای اینکه توسط یک شرکت واحد اداره شوند، کاملاً مستقل اجرا می شوند. آن را مانند یک برنامه رایگان Uber در نظر بگیرید که در آن رانندگان تاکسی و مشتریان می توانند بدون پرداخت سود به شرکت واسطه با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

از آنجا که این برنامه‌ها به زیرساخت بلاک‌چین‌ها بستگی دارند ، تراکنش‌های شامل توکن‌ها با کارمزد اضافه‌شده در ارز رمزنگاری شده بومی بلاک‌چین مورد نظر همراه هستند.به عنوان مثال، زمانی که یک توکن – فرض کنید USDT – را روی بلاک چین اتریوم ارسال می‌کنید، باید هزینه تراکنش‌ را پرداخت کنید که بر اساس اتریوم است.

ارزهای دیجیتال چگونه قیمت گذاری می شوند؟

ارزش یک ارز دیجیتال معمولاً به کاربرد بلاک چین زیربنایی آن بستگی دارد. با این حال تبلیغات در شبکه های اجتماعی و سایر عوامل سطحی نیز تعیین قیمت ارز های دیجیتال نقش دارند.

ارزهای رمزنگاری شده براساس کاربردی هایی که دارند ارزش گذاری می شوند با این حال معمولاً ارزهایی که چیز زیادی ارائه نمی‌دهند، ارزشمندتر هستند. به طور کلی  همه چیز به عرضه و تقاضا و اینکه خریدار مایل چه مقدار برای خرید آن ارز بپردازد بستگی دارد.

همچنین ارزهای دیجیتال تمایل زیادی به سیستم کاهش تورم دارند، به طوری که تعداد سکه های جدید معرفی شده به بازار قابل پیش بینی است و در طول زمان کاهش می یابد.

برای بسیاری از ارزهای دیجیتال، یکی دیگر از عناصر مهم این است که تعداد کل سکه‌هایی که می‌توانند وجود داشته باشند اغلب ثابت است. به عنوان مثال، تنها ۲۱ میلیون بیت کوین ایجاد خواهد شد که بیش از ۱۸ میلیون آن در حال حاضر در گردش هستند. این سیستم مبتنی بر کاهش تورم کاملاً برعکس آن چیزی است که در حال حاضر در بازار های مالی فعلی وجود دارد که در آن دولت ها مجوز چاپ بی نهایت اسکناس فیات را دارند و عمدا یا سهواً ارزش پول خود را کاهش می دهند.

انواع ارزهای رمزنگاری شده

بیت کوین نخستین ارز دیجیتالی بود که امروزه وجود دارد. پس از معرفی آن در سال ۲۰۰۹، توسعه دهندگان شروع به ایجاد انواع دیگری از ارزهای دیجیتال بر اساس فناوری قدرت بخشیدن به شبکه بیت کوین کردند. در بیشتر موارد، ارزهای دیجیتال برای بهبود استانداردهای تعیین شده توسط بیت کوین طراحی شده اند. به همین دلیل است که سایر ارزهای رمزپایه که پس از بیت کوین آمده اند مانند اتریوم ، لایت کوین ، کاردانو ، ایکس آر پی ، سولانا، بیت کوین کش ، ای او اس ، به جایگزین بیت کوین یا آلت کوین معروف هستند

موارد استفاده از ارز دیجیتال چیست؟

در ابتدا، ارز دیجیتال به عنوان جایگزینی برای ارز فیات بر اساس این فرض که قابل حمل، مقاوم در برابر سو استفاده دولت، در دسترس بودن در سطح جهانی و ابزاری مقرون به صرفه برای انجام تراکنش‌های فرامرزی است، معرفی شد. اما، به غیر از دارایی‌های دیجیتالی که به ارزهای فیات سنجاق شده‌اند، ارزهای دیجیتال فعلا وسیله ای برای انجام مبادلات نیستند. در نتیجه، اکثر دارندگان ارزهای دیجیتال توجه خود را به پتانسیل سرمایه گذاری ارزهای دیجیتال معطوف کرده اند، و به همین دلیل است که جنبه سفته بازی بازار کریپتو به وجود آمده است. به نظر می رسد سرمایه گذاران بیشتر نگران احتمال افزایش قیمت یک ارز دیجیتال در آینده هستند تا اینکه آیا می توانند از ارزهای دیجیتال برای خرید کالاها و خدمات استفاده کنند، بنابراین کریپتو در حال حاضر عمدتاً به عنوان یک سرمایه گذاری در نظر گرفته می شود.